Zagrożenia związane z pandemią, motywują wolontariuszy Parafialnych Zespołów Caritas (PZC) do podejmowania akcji pomagania osobom starszym, chorym i samotnym, które pozostają w swoich mieszkaniach i domach. Pomoc taka organizowana jest m.in. przez PZC w Starych Siołkowicach. Wiedza i aktywność wolontariuszy pozwoliły ustalić ośmiu adresatów, którym niezbędna jest pomoc w postaci artykułów spożywczych, higienicznych, lekarstw i środków czystości. W trybie natychmiastowym w miejscowych sklepach zostały zakupione i przygotowane zestawy pomocowe. Wolontariusze, w bezpieczny sposób, przekazali zakupy do każdego z domostw. Rozdzielone zostały także maseczki ochronne uszyte i podarowane przez Opolskie Krawcowe, reprezentowane przez p. Paulinę Przybysz z Opola.

W II Niedzielę Wielkanocy zwaną też Niedzielą Miłosierdzia Bożego, Kościół w Polsce rozpoczyna 76 Tydzień Miłosierdzia. Niedziela Miłosierdzia Bożego jest równocześnie świętem patronalnym kościelnej organizacji Caritas. Z tej okazji bp Wiesław Szlachetka, Przewodniczący Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski napisał list (w załączeniu).

„Jak mam zostać w domu, gdy nie mam domu” – pyta Bogdan, podopieczny Caritas.

W trudnym czasie pandemii, bezdomni napotykają dodatkowe trudności. Ograniczenia w handlu, zamknięte restauracje, bary, punkty skupu materiałów wtórnych, puste parkingi i brak ruchu turystycznego demolują ich dotychczasowy tryb życia. Bez przerwy, choć z nowym regulaminem, służy im Łaźnia Caritas przy ul. Szpitalnej 3a w Opolu. Zachowując wszystkie wymogi i ograniczenia, bezdomni mają zapewnioną higienę i uzyskują potrzebną pomoc materialną.

Przyjaciele Caritas Dieczji Opolskiej,
Ewangelie utrwaliły duchowe portrety Apostołów i tych, którzy szli za Jezusem. Po doświadczeniach Wielkiego Piątku ukazują ich jako ludzi pogrążonych w smutku i płaczących (Mk 16,10), zatrwożonych i wylękłych (Łk 24,37) oraz przebywających ze strachu za zamkniętymi drzwiami (J 20,19). Byli zawiedzeni i opuszczeni, pragnęli pociechy, której im nie udzielono (Łk 24,21).
        Gdy czytamy te fragmenty Pisma wydaje nam się, że to my teraz jesteśmy w tej sytuacji i do nas stosują się te słowa. Pierwsze badania pokazują jak dramatyczne są psychosocjalne skutki przymusowej izolacji przed śmiertelnym wirusem. Wielu z nas boleśnie odbiera milczenie Boga, Jego pozorną nieobecność, poczucie opuszczenia. Wołamy o pociechę, będącą czymś więcej niż same słowa.