Jak reaguje opolska Caritas w czasie pandemii koronawirusa? Co się dzieje w poszczególnych placówkach? Jakie powstały inicjatywy? Najważniejsze informacje na te tematy zamieszczamy poniżej.

Centrala i pięć biur rejonowych Caritas pracuje bez zmian i bez przerwy. Wizyty w biurach ograniczone są do koniecznego minimum. Wstrzymane jest jedynie przyjmowanie paczek z odzieżą używaną i obuwiem.

3272 pacjentów skorzystało w kwietniu br. z pomocy 112 pielęgniarek i 12 lekarzy Stacji Opieki Caritas. Ilość wizyt domowych w tym miesiącu wyniosła 11.725. Dobre imię pielęgniarek Stacji Opieki Caritas przysparza im w czasie epidemii wiele pracy.
Swoisty exodus personelu medycznego ze środowiska domowego pacjenta i przejście na świadczenia w formie teleinformatycznej spowodowało, że na ich adres spłynęła lawina próśb o objęcie opieką i bezpośredni kontakt z pacjentem. Szczególnie naglące są wezwania ze strony osób niesamodzielnych lub mieszkających w jednoosobowych gospodarstwach domowych.

Caritas Diecezji Opolskiej uprzejmie informuje, że wznowienie działalności leczniczej w 33 gabinetach rehabilitacyjnych nastąpi w dniu 18 maja 2020 r.
Rozporządzenie Rady Ministrów zniosło z dniem 4 maja br. ograniczenia w wykonywaniu świadczeń z zakresu rehabilitacji, jednak ze względów bezpieczeństwa zarówno dla fizjoterapeutów jak i pacjentów, Caritas odracza o dwa tygodnie otwarcie swoich placówek.
Przesunięcie terminu uruchomienia pozwoli na lepszą ocenę zagrożenia epidemicznego pracowników i pacjentów. Pomoże zdobyć środki ochrony osobistej dla personelu oraz ułatwi dostosowanie pomieszczeń oraz trybu pracy gabinetów do procedur postępowania w trakcie epidemii.

Od 6 maja 2020 r. Centrum Rehabilitacji dla Dzieci im. ks. bpa J. Nathana w Opolu przy ul. Mickiewicza 5, wznawia działalność. Pacjenci będą kwalifikowani do rehabilitacji bezpośrednio przez terapeutów, na podstawie wywiadu telefonicznego. Na terenie Centrum  będzie mogła przebywać tylko określona liczba dzieci jednocześnie. Prosimy zatem o cierpliwość w oczekiwaniu na telefon od terapeuty.

Codziennie przekraczają niewidzialną granicę. Ubrani w kombinezony, fartuchy ochronne, rękawice, gogle, maski, przyłbice. Trzy razy dziennie podchodzą pod pokoje, w których mieszkają pacjenci. Na ogół dyskretnie, a czasami głośno pukają w drzwi i wydają komendy niczym w wojsku: śniadanie, obiad, kolacja!
W porze kolacji często zostawiają pod drzwiami torby z przysmakami od najbliższych; czasami tak ciężkie, że trudno je unieść. Dwa razy dziennie sprzątają korytarze mimo, że mało kto po nich chodzi. Przeprowadzają dezynfekcję windy, pokoi. Są cisi i niezbędni. Mowa o czteroosobowej załodze izolatorium św. Anny w Kędzierzynie-Koźlu przy ul. Szymanowskiego 33A, która w systemie zmianowym pełni całodobowe dyżury. Trwają na posterunku od 10 kwietnia br. to jest od dnia, w którym przyjęli pierwszego pacjenta.
Do końca kwietnia br. w izolatorium gościło 17 pacjentów. Siedmiu już opuściło placówkę, czworo z nich uznano za uzdrowionych. Aktualnie w pięciu pokojach, z łącznej liczby trzynastu, którymi dysponuje placówka, przebywa 10 osób. Wszystkim życzymy szybkiego powrotu do zdrowia i wyjazdu do domu.

Dzielimy się z państwem bardzo dobrą informacją. W dniu wczorajszym, tj. 22 kwietnia br., izolatorium św. Anny w Kędzierzenie-Koźlu przy ul. Szymanowskiego 33A opuściły trzy osoby, w tym 84-letnia kobieta. Osoby zostały uznane za wyleczone z Covid-19 i wypisane do domu.
Przypomnijmy, że pierwszy pacjent trafił do izolatorium św. Anny w dniu 10 kwietnia br. Do 22 kwietnia przyjętych zostało 9 pacjentów. Stan ich zdrowia dwa razy dziennie monitoruje pielęgniarka, natomiast w formie teleporady czuwa nad nimi lekarz.

Rodzina jest w Polsce największym filarem opieki. Kryzys koronawirusa uderza szczególnie mocno w tych, którzy pielęgnują swoich bliskich w domach. Co się stanie gdy osoby pielęgnujące chorych same zapadną na Covid-19?
Codziennie, w czasie epidemii, 112 pielęgniarek Stacji Opieki Caritas oraz 12 lekarzy troszczy się o chorych, którzy przebywają w domach. W okresie od 9 marca do 31 marca 2020 r. personel medyczny Caritas wykonał 13.615 wizyt domowych. 51% chorych wymagało opieki długoterminowej, w tym 20% opieki paliatywno-hospicyjnej. Każda pielęgniarka Caritas odwiedzała codziennie 6 chorych. Aż 15% podopiecznych Caritas mieszka w jednoosobowych gospodarstwach domowych.

Zagrożenia związane z pandemią, motywują wolontariuszy Parafialnych Zespołów Caritas (PZC) do podejmowania akcji pomagania osobom starszym, chorym i samotnym, które pozostają w swoich mieszkaniach i domach. Pomoc taka organizowana jest m.in. przez PZC w Starych Siołkowicach. Wiedza i aktywność wolontariuszy pozwoliły ustalić ośmiu adresatów, którym niezbędna jest pomoc w postaci artykułów spożywczych, higienicznych, lekarstw i środków czystości. W trybie natychmiastowym w miejscowych sklepach zostały zakupione i przygotowane zestawy pomocowe. Wolontariusze, w bezpieczny sposób, przekazali zakupy do każdego z domostw. Rozdzielone zostały także maseczki ochronne uszyte i podarowane przez Opolskie Krawcowe, reprezentowane przez p. Paulinę Przybysz z Opola.

„Jak mam zostać w domu, gdy nie mam domu” – pyta Bogdan, podopieczny Caritas.

W trudnym czasie pandemii, bezdomni napotykają dodatkowe trudności. Ograniczenia w handlu, zamknięte restauracje, bary, punkty skupu materiałów wtórnych, puste parkingi i brak ruchu turystycznego demolują ich dotychczasowy tryb życia. Bez przerwy, choć z nowym regulaminem, służy im Łaźnia Caritas przy ul. Szpitalnej 3a w Opolu. Zachowując wszystkie wymogi i ograniczenia, bezdomni mają zapewnioną higienę i uzyskują potrzebną pomoc materialną.

Przyjaciele Caritas Dieczji Opolskiej,
Ewangelie utrwaliły duchowe portrety Apostołów i tych, którzy szli za Jezusem. Po doświadczeniach Wielkiego Piątku ukazują ich jako ludzi pogrążonych w smutku i płaczących (Mk 16,10), zatrwożonych i wylękłych (Łk 24,37) oraz przebywających ze strachu za zamkniętymi drzwiami (J 20,19). Byli zawiedzeni i opuszczeni, pragnęli pociechy, której im nie udzielono (Łk 24,21).
        Gdy czytamy te fragmenty Pisma wydaje nam się, że to my teraz jesteśmy w tej sytuacji i do nas stosują się te słowa. Pierwsze badania pokazują jak dramatyczne są psychosocjalne skutki przymusowej izolacji przed śmiertelnym wirusem. Wielu z nas boleśnie odbiera milczenie Boga, Jego pozorną nieobecność, poczucie opuszczenia. Wołamy o pociechę, będącą czymś więcej niż same słowa.