Już trzeci raz z rzędu, 3 listopada 2024 r. dzieci z parafii Jasiona modliły się i śpiewały wspólnie ze świętymi na popołudniowym nabożeństwie. W ten sposób pragnęły uczcić oktawę uroczystości Wszystkich Świętych. Dzieci przebrane za świętych, z radością i żarliwie prosiły o wstawiennictwo w niebie.
Nabożeństwo zostało przygotowane przez wolontariuszy Szkolnego Koła Caritas, przedszkole oraz dzieci Maryi wraz z S.M. Anuncjatą.

Dwie nieprzeciętne Agnieszki, opiekunki Szkolnych Kół Caritas z Raszowej i Żyrowej, przyjechały dzisiaj razem z 27 rewelacyjnymi wolontariuszami do magazynu Caritas w Opolu-Winowie. Od godziny 9 do 14 młodzież zapakowała 545 paczek dla powodzian (ok. 6 ton towarów).

Wydarzenie pokazało, że młodzi chcą czuć się potrzebni, chcą robić coś sensownego, angażować się wspólnie i piąć się na wyżyny. Pragną doświadczać czystej radości. Nie chcą wegetować i marnować czasu.  Nikt nie zapytał: a co ja będę z tego miał? czy to się opłaca?

Dzień Zaduszny łączy się z nauką o czyśćcu. Ta z kolei z prawdą o Sądzie Ostatecznym. Decydującym momentem Sądu będzie spotkanie z Chrystusem, Sędzią i Zbawicielem. To spotkanie będzie zarówno łaską (miłością) jak i sprawiedliwością. Sprawiedliwość jest ustanowiona ze stanowczością. Niemniej łaska (miłość) pozwala nam wszystkim mieć nadzieję. Motyw nadziei ma znaczenie w orędowaniu za zmarłymi.

Od początku chrześcijanie wierzyli, że mogą przyjść z pomocą zmarłym przez Eucharystię, modlitwę i jałmużnę. Wierzący w Boga są przekonani, że miłość może dotrzeć aż na tamten świat, że jest możliwe wzajemne obdarowanie. To przekonanie jest pocieszeniem.     

Któż z nas nie pragnąłby, aby do jego bliskich, którzy odeszli na tamten świat dotarł znak dobroci, wdzięczności czy też prośba o przebaczenie? Istnieje głęboka komunia między naszymi istnieniami. Nikt nie żyje sam. Nikt nie grzeszy sam. Nieustannie w moje życie wkracza życie innych: w złym jak i w dobrym. W splocie istnień moje podziękowanie, moja modlitwa za drugiego człowieka, mogą stać się niewielkim etapem jego oczyszczenia. Nigdy nie jest za późno, aby poruszyć serce drugiego i nigdy to nie jest bezużyteczne.

Jako chrześcijanie nie powinniśmy pytać się jedynie: jak mogę zbawić siebie samego? Powinniśmy również pytać siebie: co mogę zrobić aby inni zostali zbawieni? Wówczas robię najwięcej także dla mojego własnego zbawienia. (myśli z encykliki Papieża Benedykta XVI, Spe salvi)

Dzisiaj czcimy niezliczoną rzeszę ludzi, którzy na swoich różnych drogach życia doszli do świętości. Choć dzieli ich bardzo wiele, łączy ich jedno: byli naśladowcami Boga, Jego przyjaciółmi.

Czas powodzi jest z pewnością czasem świętych; nie tych wyniesionych na ołtarze i otoczonych aureolą. Świętych, którzy spieszyli z pomocą tym, którzy wpadli w zbójeckie objęcia powodzi i zostali odarci ze wszystkiego. Świętych, którzy karmili głodnych, ubierali pozbawionych odzieży, pocieszali płaczących …

Święci są w niebie ale także pośród nas. Spotkać ich to doświadczyć przedsmaku nieba, jego piękna, radości. 

Można się zastanawiać dlaczego święci są blisko ludzi? Odpowiedź chyba jest prosta - bo są blisko Boga, Bóg jest w nich.